na skraju przekory mózgowej

ile jest zbędnej rzeczy w twojej szafie?

1

to całym ja powstaje we mnie długi ciąg zdań, zadań nieujarzmionych, ciemię leży odłogiem więc i dlatego, bo co więcej (po co więcej?),

pługi słów wyrzynają się na snach i wnet nadciągają

me oka - zarzewia konfliktu.

i już kulig działań bezsensu i bierność bezsensu odkrywam

to na wznak leżąc - znakiem nakazu

przekazów pokazu sztucznych pragnień a więc

i sztucznym podnóżem wyrazu

twarzy - na chwilę albo na a(bs)trakcyjne

warunki fizyczne życia kompromisów przystaję

jedynie do wglądu wyglądu rzeczywistości

tylko do odczytu

tylko po to by

przeglądać się w dogodnym bo sztucznie odległym i eks

statycznym poglądzie

nim - bez względu na wzgląd oglądów mych min

natręt sekunda jak trące wtrącenie

pokrętnie wytrąci mnie w kolejną koleinę przyuważeń

(nie ja mnie ani nie mnie oni

ani oni mną ani oni nimi

mienie mieni - nie mija nie minie mi

bo ani mną ja ani mną oni

ani ja we mnie ani ja w nich)

2

to cały ja

nastaję w sobie długiem ciągu zadanych

zdań w sam środek ciemienia lnianego -

choć to wszystko nie moje a przypadkowo naprędce odebrane myśli

skonstruowane pop-rzecznie (ale nie wzdłuż i to ratuje alibi)

i sądy przesądów i dostrzeżenia spostrzeżeń mojej

na tury natury rozpisanej na akty do akt

co rusz się rodzi jej nowa wersja zdarzeń i zderzeń

ze spalonego mostu między dwoma ciałami

na przestrzeni teraźniejszej przeszłości i teraźniejszej przyszłości

co także równie dobrze władzą sądowniczą i wykonawczą mogą się mienić

lecz nie muszą: osad przesądu sam ciemię-żyć może

zasadę osądu i pienięży

mnie mi i mnie tobie

SIĘ tworzy i morzy - umarza

korze materię do obróbki

skrywaniem i pomówieniem mienia

(podczas mgły na kurhanach z wypalonych skrętów

kiszek i treści w żołądku suche a kruche wyskakuje życie

piractwo życia ja? czkawka boga?

chłodna mechanika zdań egzystencjalnych

ja?)

3

to całun ja

zastaję w sobie brzemiennie długi rzemień długu

ciągle zadań z czego zdaję sobie sprawę i by zdać

zgodnie z prawem niepiśmiennym

zmieniam zdanie i zamieniam

SIĘ stronami biernymi zastałymi i uczynnie bezczynnymi

zastygłymi w ruchu konającym podstępnie i przystępnie całkiem

w całce naszych myśli

nic się nie zmienia

prócz myśli następnie prócz suchych narzuconych postanowień

prócz strzeżonej przestrzeni przystrzyżonych postrzeżeń

prócz nas samych

nic nie dostrzeżemy

(zaniemówienie mieni

w niepororozumienie rozumienia

co wnet mniemanie wymieni

na mniebyt istnienia)

i nie ma się co boczyć a centrować

futbolówkę na przedmurze neuroprzekaźników

a już gruczoły czołami klaszczą i gwizdy

gwiazd sumienia z gniazd ciemienia nic nie zmienią

bo już z trybun poleciała świeca zadymna a sędzia nadal nie widzi

że kulę ziemską miast na głowę przyjmujemy na rozżarzone ręce