Poemat de Vigny Eloa (1823), kobieta-anioł porzuca swe niebiańskie przybytki, by zamieszkać z Szatanem w piekle, jest nie kim innym a córką Chrystusa (wyskoczyła z łzy uronionej przez Jezusa nad grobem Łazarza i została zamieniona przez Boga w anioła płci pięknej). Współczucie dla Szatana – w jej odczuciu – „najnieszczęśliwego z nieszczęśliwych”, karze jej szukać go, by mu pomóc i skierować go na właściwą drogę. Pewnego razu spotyka go, lecz nie wiedząc, że to on, daje się uwieść Arcyoszustowi i zakochuje się w nim. Gdy nie powiodły się wysiłki podźwignięcia go do nieba zgadza się zostać podźwignięta przez niego do piekła. Otoczeni płynącym obłokiem, schodzą razem do otchłani...
Dokąd mnie wieziesz piękny aniele? – Podążaj za mną nadal.
– Jakże głos twój smutny i jak ponura mowa!
Czyż to nie Eloa twe okowy dźwiga?
Wierzyłam, że cię uratowałam. – Nie, to ja ciebie za sobą pociągam.
– Jeśli jesteśmy złączeni, nieważne dokąd!
Nazwij mnie więc jeszcze swą Siostrą lub swym Bogiem!
– Porywam mą niewolnicę i trzymam ofiarę.
– Wydawałeś się tak dobry! Och, cóż popełniłam? – Zbrodnię.
– Czyż będziesz szczęśliwszy? Czyż przynajmniej kontent?
– Smutniejszym niż kiedykolwiek. – Kimże więc jesteś? – Szatanem.
(tłum, Magdalena Wandzioch)
na podstawie: Maximilian Rudwin, Diabeł w legendzie i literaturze, przeł. Jacek Illg, Kraków 1999, s. 261-262.
